گفتگو با سلیم اسپینداری
نوشته‌ی دبورا جنکینز
سلیم اسپینداری به عنوان مدیر پروژه‌های پشتیبانی از اسکان پناهندگان در MOSAIC ، یک سازمان غیرانتفاعی چندزبانه که به مهاجران و پناهندگان در ادغام آنها در جامعه کانادا کمک می‌کند، خدمت می‌کند.
[شناسه عنوان align="alignnone" width="471"]
سلیم اسپینداری، مدیر پروژه‌های پشتیبانی اسکان پناهندگان در MOSAIC. منبع: MOSAIC [/caption]
چطور شد که با موزاییک همکاری کردید؟
اوه، من از روز اول عاشق MOSAIC بودم! من به عنوان پناهنده و با سابقه ترجمه، تفسیر و تدریس به کانادا آمدم. برای ترجمه رسمی یکی از مدارکم به MOSAIC آمدم و از تعداد خدمات و برنامه‌هایی که ارائه می‌دهند شگفت‌زده شدم. چند سال بعد، شروع به کار در MOSAIC کردم. حمایت از پناهندگان و مهاجران به قلب من نزدیک است. آنها تقریباً به من پول می‌دهند تا کاری را که دوست دارم انجام دهم.
چه چیزی در زمینه اسکان مجدد و شمول بلندمدت به خوبی عمل می‌کند؟ می‌دانم که اشاره کردید برنامه اشتغال واقعاً موفق بوده است.
تمام جامعه برای حمایت از تازه واردان بسیج شده است و همه در حال ارائه ایده‌های جدید برای حمایت از اسکان و ادغام آنها در جامعه هستند. متخصصان پرمشغله در حال جمع‌آوری منابع هستند. دانشجویان دانشگاه در حال جمع‌آوری کمک‌های مالی هستند. همسایه‌ها برای حمایت از پناهندگان به یکدیگر می‌پیوندند. دانش‌آموزان دبیرستانی برای جمع‌آوری کمک‌های مالی یک روز سکوت می‌کنند. دانش‌آموزان ابتدایی در حال تهیه بسته‌های مراقبتی برای کودکان پناهنده هستند. همه بخشی از این جنبش بزرگ هستند. زیباست. اگر می‌خواستم چیزی را تصور کنم، دقیقاً همین بود. این زندگی و کار ما را بسیار آسان‌تر می‌کند.
«همه بخشی از این جنبش بزرگ هستند. زیباست. اگر می‌خواستم چیزی را تصور کنم، دقیقاً همین بود.»
جوامع پناهندگان پس از اسکان مجدد، از نظر مسکن، شغل، آموزش و مشارکت مدنی، زندگی را چگونه تجربه می‌کنند؟
متفاوت است. آنها امید زیادی به بازگشت به کشور مبدا خود دارند. بسیاری از پناهندگان اینجا هنوز اعضای خانواده‌ای در کشورهای دیگر دارند که منتظرند. در MOSAIC ما حامیان خصوصی برای پناهندگانی که اعضای خانواده‌شان در بریتیش کلمبیا هستند، پیدا می‌کنیم. جامعه احساس می‌کند که با داشتن فرهنگ‌های مختلف در اینجا، جامعه غنی‌تر خواهد بود، به طوری که مردم بدون هیچ ترسی فرهنگ‌ها، مذاهب و باورهای خود را به جا می‌آورند. اما با تغییر وضعیت اجتماعی برخی از پناهندگان، این امر بر روحیه آنها تأثیر می‌گذارد و منجر به چرخه افسردگی می‌شود.
همه چیز برای پناهندگان جدید است. مدتی طول می‌کشد تا با فرهنگ جدید آشنا شوند. خانواده‌ها باید با تغییرات نقش سازگار شوند. زنان ممکن است زودتر از مردان سر کار بروند و کودکان ممکن است برای والدین خود ترجمه کنند. اینها برخی از چالش‌هایی است که آنها با آن روبرو هستند، اما اشتغال عالی بوده است زیرا بسیاری از مردم فرصت‌های شغلی را برای پناهندگان ارائه می‌دهند. اقتصاد در کانادا و به ویژه در بریتیش کلمبیا عالی است.
سیستم‌ها یا فرصت‌های سیاستی برای نوآوری در فرآیند اسکان مجدد پناهندگان کجا هستند؟
دولت به مردم گفت که برای حمایت از پناهندگان قیام کنند. مردم قیام کردند اما اکنون دولت نمی‌تواند همه درخواست‌ها را برآورده کند. دولت فدرال تمام تلاش خود را می‌کند تا از پناهندگان حمایت کند و آنها را به اینجا بیاورد، اما مردم احساس می‌کنند که به اندازه کافی تلاش نمی‌کنند. من فکر می‌کنم اینجاست که بخش حمایتی کلیدی است.
گروه‌های حمایتی در روش‌های خود برای درخواست تغییر، نوآورانه عمل می‌کنند. اگر دولت فدرال حمایت کند، این حمایت به دولت‌های استانی و شهری منتقل می‌شود و برعکس. شهرهای محلی، انجمن‌های پناهندگان را سازماندهی می‌کنند تا مردم را به گفتگو در مورد آنچه باید اتفاق بیفتد و نحوه انجام آن دعوت کنند. من فکر می‌کنم کار حمایتی ما بسیار آسان‌تر شده است و به همین دلیل شاهد پاسخ‌های بیشتری هستیم.
مسکن در ونکوور یک مسئله بزرگ است، نه تنها برای تازه واردان، بلکه برای همه. به عنوان مثال، بسیاری از گروه‌هایی که از پناهندگان سوری استقبال می‌کنند، انتظار نداشتند که از این همه خانواده بزرگ استقبال کنند. اما دیدن اینکه مردم واقعاً خلاق هستند و سعی می‌کنند به این چالش‌ها بپردازند، فوق‌العاده بوده است. یک اتحادیه اعتباری وام‌های ۷ ساله بدون بهره را به افرادی که خانه‌های خود را بازسازی می‌کنند و واحدهای اجاره‌ای را به پناهندگان ارائه می‌دهد، ارائه داد. یک زوج بازنشسته که فرزندانشان برای تحصیل در دانشگاه به ونکوور رفته بودند، چهار اتاق خواب برای پذیرش پناهندگان ارائه دادند. چالش‌ها وجود دارند، اما مقابله با آنها بسیار آسان‌تر است زیرا یک پاسخ جمعی وجود دارد.
هر بار که فکر می‌کنم ابتکاری قابل انجام نیست، چیز دیگری مطرح می‌شود و افراد خلاق‌تری پا پیش می‌گذارند. من واقعاً از سخاوت همه افراد جامعه شگفت‌زده شده‌ام.
جوامع و ذینفعان کانادایی و آمریکایی چگونه می‌توانند برای رشد فرهنگ استقبال از پناهندگان با یکدیگر همکاری کنند؟
در کانادا، مردم تفاوت‌های یکدیگر را گرامی می‌دارند که این امر جوامع ما را غنی می‌کند و به همه اجازه می‌دهد در آن مشارکت داشته باشند. ما می‌توانیم درس‌های خوب زیادی از ایالات متحده بیاموزیم و ایالات متحده نیز می‌تواند حداقل این درس را از ما بیاموزد.
وقتی دولتی با گرایش راست‌تر داشتیم، به دلیل کلیشه‌سازی‌هایی که در مورد پناهندگان وجود داشت، با چالش‌های زیادی روبرو شدیم. ایجاد ترس در مردم منجر به راه‌حل نشد، بنابراین دولت گفتمان ملی در مورد پناهندگان را تغییر داد و بیشتر بر مقرون‌به‌صرفه بودن مسکن و کمک به آنها تمرکز کرد. این به ما کمک کرد تا به عنوان یک جامعه متحد شویم. من فکر می‌کنم در ایالات متحده، اگر برخی از این نوع گفتگوها را تغییر دهند، نتیجه بسیار بهتر خواهد بود.
وقتی این گفتگوها در سطح ملی اتفاق بیفتد، دنبال کردن آن برای مردم آسان‌تر خواهد بود. مردم عادی به شدت به رسانه‌ها و هر کسی که بلندترین صدا را دارد، متکی هستند.
این آخرین سوال من بود. من واقعاً از بازدید از ونکوور لذت برده‌ام و متوجه شده‌ام که به نظر می‌رسد در ونکوور تعصب کمتری نسبت به شهرهایی که در ایالات متحده دیده‌ام وجود دارد.
در کانادا، یک کنیسه یهودی از سه خانواده پناهنده مسلمان سوری حمایت مالی کرد. نمی‌دانم آیا این اتفاق در جای دیگری هم می‌افتد یا نه. هر دو طرف مشکوک بودند که چرا طرف دیگر کمک می‌کند. آنها ترس‌ها، تردیدها و سوءظن‌های خود را کنار گذاشتند و گفتند: «ما به هر کسی کمک خواهیم کرد». ما مسیحیان چینی داریم که از یک خانواده مسلمان حمایت مالی کردند. اولین چیزی که به آنها گفتند این بود: «نزدیک‌ترین مسجد به خانه شما همین است و ما این خانه را برای شما اجاره کرده‌ایم چون به جامعه شما نزدیک‌تر است و یک فروشگاه گوشت حلال وجود دارد که می‌توانید مواد غذایی قومی خود را از آنجا بخرید و این مسجد است، واقعاً می‌توانید به آنجا بروید و قدم بزنید». من فکر می‌کنم این نشان می‌دهد که جوامع واقعاً چگونه از یکدیگر حمایت می‌کنند.
موزاییک یک سازمان غیرانتفاعی چندزبانه است که به مهاجران و پناهندگان در ادغامشان در جامعه کانادا کمک می‌کند.
